Dał byś spokój..

- zaskoczyłeś mnie.. - odparłam

- zdaję sobie z tego sprawę - powiedział ze spuszczoną głową, podeszłam do jego łóżka i usiadłam na skraju

- Mario? - zapytałam unosząc lekko jego podbródek

- hmm? - odparł młody Niemiec

- mi też cholernie zależy na was obu, ale wybacz mi kocham Marco.. - uśmiechnęłam się

- wiem, dlatego nie chcę się wtrącać - uśmiechnął się  - przyjaciele? - dodał

- przyjaciele - uśmiechnęłam się i przytuliłam go najmocniej jak potrafiłam

- auuu - zawył z bólu

- ojej, przepraszam - odkleiłam się od niego

- w sumie to fajne było - wyszczerzył się i wyciągnął ręce bym zrobiła to jeszcze raz

- oj Götze, Götze.. - powiedziałam i przytuliłam go, a do sali wszedł Marco

- a tu co się dzieje? - zaśmiał się

- przyjaciele - wyszczerzył się Bawarczyk

- mhm, rozumiem - odparł

- kocham was obu wiecie? - zapytałam

- ale mnie bardziej? - zapytał uśmiechnięty Mario

- niech pomyślę.. - zaśmiałam się - obu tak samo - uśmiechnęłam się

- ej Götze, nie podrywaj mi dziewczyny - dołączył się Reus

- pfff.. ja mogę - wystawił mu język

- halo, ja tu jestem, słyszę to.. - odparłam - Mario, powinieneś odpocząć - dodałam

- to co Zuz zbieramy się? - zapytał Marco

- ejjjj, nie możecie jeszcze zooostać? prooooszę - mówił "kontuzjowany" zawodnik

- niestety, ale nie - w tym momencie do sali weszła jeszcze lekarka, która to oznajmiła

- dobranoc Mario - dałam mu buziaka w policzek

- dobranoc Zuz, odwiedzisz mnie jutro? - wyszczerzył się

- prosto po szkole - zaśmiałam się

- na razie - dodał Marco i wyszliśmy z sali

Marco odwiózł mnie do domu, było już strasznie późno, jednak mama siedziała i czekała aż wrócę do domu. Kiedy weszłam zobaczyłam jak siedzi przy stole z ojcem i przeglądają jakieś strony internetowe o wypadku Mario. Powiedziałam im, że z młodym Niemcem wszystko już w porządku i pobiegłam do swojego pokoju, Ola już spała, nie chciałam jej budzić, ale kiedy tylko weszłam ona sama się obudziła.

- co z Mario? - wymamrotała przez sen

- wszystko dobrze, śpij - odparłam

- idziesz do niego jutro? - zapytała

- tak od razu po szkole, a co?

- mogę pójść z Tobą?

- pewnie - uśmiechnęłam sie - a teraz śpij - dodałam, a młoda Polka obróciła się na drugi bok i zasnęła

Wzięłam szybki prysznic i położyłam się spać. Rano wstałam przed 8. Na szczęście do szkoły miałam dopiero na 11, więc miałam dużo czasu, by się zebrać. Ogarnęłam się, ubrałam, spakowałam zeszyty do szkoły i zeszłam na śniadanie. Rodziców już nie było, w kuchni siedział tylko Piotrek i Ola. Rozmawiali o czymś, ale gdy tylko zeszłam na dół, oboje zamilkli.

- hej - powiedziałam

- hej - odpowiedzieli razem

- coś się stało? - zapytałam

- emm.. nie, nic.. - uśmiechnęła się Ola

- zaczynam się Was bać.. - dodałam

- dziś idę z Tobą do szkoły - powiedziała Ola

- jak to? przecież.. - odparłam zdezorientowana

- to moja niespodzianka dla Ciebie, zostaję w Niemczech - uśmiechnęła się, a mnie zamurowało

- nie cieszysz się? - zapytał Piotrek

- czy Ty właśnie powiedziałaś, że zostajesz w Niemczech?! - wykrzyczałam

- tak? - zapytała niepewnie Polka

- aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!! kocham Cię!! czemu nic nie mówiłaś?! jak mogłaś!? Piotrek wiedziałeś?! - wpadłam w euforię

- coś tam wiedziałem.. - zaśmiał się

- kocham was oboje! - przytuliłam ich w napływie emocji

Nie mogłam uwierzyć, że moja najlepsza przyjaciółka, która mieszkała w Polsce przeprowadziła się do mnie! Do Dortmundu! To nie do wiary, co rodzice dla mnie zrobili.. W trójkę zjedliśmy śniadanie, potem zebraliśmy się i wyszliśmy do szkoły. Dzień mijał jakoś strasznie szybko.. Jedna lekcja, druga, trzecia, piąta i już koniec..

O 15 wyszłyśmy ze szkoły, wyciągnęłam telefon z kieszeni by zadzwonić do Marco, ale on był szybszy. Powiedział, że właśnie wychodzi z treningu i za 5 minut będzie pod szkołą. Jak powiedział tak też się stało. Razem z Olą czekałyśmy na niego by pojechać do Mario do szpitala. Wsiedliśmy do samochodu, oczywiście Marco znał już Olę, z jej gadatliwości, ale teraz siedziała nad zwyczaj cicho, bo było jej głupio po ostatnie akcji..

W końcu dotarliśmy do szpitala. Weszliśmy jak zwykle wejściem znajdującym się z tyłu kliniki. Pielęgniarki powiedziały nam, że stan Mario trochę się jednak w nocy pogorszył i możemy wejść do niego tylko na chwilę. Więc weszliśmy.

- hej Mario - przytuliłam go

- siema stary - Marco przybił mu "piątkę"

- cześć Zuz, cześć Marco i cześć.. - zatkało go - znamy się? - wyszczerzył się

- Zuzka co on powiedział? - zapytała zarumieniona Ola

- pyta czy się znacie - wytłumaczyłam jej po Polsku

- też Polka? - zaśmiał się Götze

- ja - odparłam po niemiecku -  Dies ist Ola, meine Freund aus Polen (to jest Ola, moja przyjaciółka z Polski) - wytłumaczyłam

- ooo, ich bin Mario, Polnischen Frauen sind schön (polki są piękne) - komplementował zawodnik Bayernu

- Danke - odparłam tłumacząc Oli, która się zarumieniła

- Mario, Ty nawet jak jesteś chory to podrywasz.. - skomentował Marco - dał byś spokój - uśmiechnał sie

- oj tam, nie znasz się - wyszczerzył się

- dobra Mario, a teraz na poważnie, jak się czujesz, co mówią lekarze? - zapytałam

- noo.. ja czuję się dobrze, ale moje nerki nie chcą współpracować.. - spuścił głowę

- jak to? potrzebujesz operacji?! - przeraziłam się

- szukają dawcy.. nie wiadomo ile to potrwa i czy ktokolwiek się znajdzie.. - dodał

- Marco, idziemy się zarejestrować jako dawcy! - powiedziałam do klubowej 11-nastki, po czym podeszłam do Mario i mocno go przytuliłam..

_________________________________________________________________________

NIE WIERZE, ŻE TO ZROBIŁAM! Czekaliście ponad miesiąc, jeśli wytrwaliście to podziwiam. Nie wiem, jak to się stało, że ten rozdział powstał, ale.. nie ważne, ważne, że jest! :D Myślę, że się spodoba! Będzie troooszeczkę źle, ale poradzimy sobie! :D Liczę ja wiele kom, bo tylko one motywują :C Dziękuję mojemu Mopowi i Trutniowi, że mnie męczyły i w końcu się doczekały.

Do następnego! Bayooo!<3<3<3  pozdrawiam MaLinA

p.s.  JUTRO MECZ, WIĘC TRZYMAMY KCIUKI!♥♥♥